هیچ مدرکی که نشان دهد پروتزهای سینه ایجاد سرطان در انسان می کند، وجود ندارد. شاید مهمترین موضوع در مورد پروتزهای سینه امکان به تاخیرافتادن تشخیص سرطان سینه با پروتزهای سینه سیلیکون و پرشده با آب نمک می باشد. هردوی این مواد حاجب هستند و اشعه و پرتوها را از خود عبور نمی دهند و مانع دیده شدن بافت اصلی سینه در جریان مامورگافی می شوند. اگرچه تکنیک های ماموگرافی در سالهای اخیر بهتر شده و پیشرفت کرده اند و رادیولوژیست می تواند تا جایی که ممکن است قسمتهایی از بافت اصلی سینه که زیر پروتز سینه پنهان است را ببیند. 

مهم است بدانید 10 تا 20 درصد سرطان های سینه با اشعه ایکس قابل تشخیص و مرئی نیستند و بنابراین بیشتر سرطان های سینه هنوز هم توسط خود شخص یا با معاینات فیزیکی قابل تشخیص و کشف می باشند. زنی که پروتز سینه دارد باید همان برنامه ماموگرافی منظم که زنان دیگر دارند را داشته باشد. باید شخصی که کار رادیوگرافی را انجام می دهد را از وجود پروتزها مطلع کرد تا نماهای خاص برای رادیوگرافی مناسب انتخاب شود. در نتیجه پروتزهای سینه کار رادیولوژیست را سخت تر می کنند؛ هرچند مانع انجام آن نمی شوند.

علاوه بر سرطان سینه، بیماری‌هایی وجود دارد که به طور مادرزادی یک طرف قفسه سینه رشد خوبی ندارد و فرد دچار نوعی عدم تقارن در دو طرف بدنش می‌شود. در این مواقع باید بازسازی انجام شود. برای این کار سینه را کمی پاکسازی کرده؛ یعنی بافت‌های اضافه را بر می‌داریم و پروتز می‌گذاریم، اما مشکل اینجاست اگر پروتز را به تنهایی بگذاریم زیر پوست نازک بدن براحتی قابل لمس است به همین دلیل از راه دیگری که تزریق چربی است برای ترمیم استفاده می‌کنیم تا سینه طبیعی‌تر به نظر برسد.

چربی از ناحیه‌ای از شکم گرفته می‌شود که از نظر جنس شباهت بیشتری به بافت سینه دارد. چربی به ناحیه سینه تزریق می‌شود و بعد از این که ضخامت مشخصی پیدا کرد، پروتز را زیر آن جای می‌دهیم ولی راه خیلی بهتر این است که چربی از ناحیه تحتانی شکم بخصوص در خانمی که زایمان هم داشته گرفته و از طریق تزریق به سینه منتقل شود. ممکن است این چربی‌ها
به‌تنهایی بتواند حجم کافی تولید کند (یعنی بتوان شکلی مانند سینه مقابل به دست آورد) اگر نتوانیم این کار را بکنیم مجبور به استفاده از سیلیکون خواهیم بود.